nazlı-duzlu — sif. dan. İşvəli, qəmzəli, qanışirin, xoş, şux. Nazlı duzlu qız. Nazlıduzlu gəlin … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
dadlı-duzlu — sif. Xoşagələn, gözəşirin, qanışirin … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
zəyli — sif. Zəy ilə qarışıq olan, zəy vurulmuş, zəy qatılmış. Zəyli su. – İnsanın bədəni yanmaqdan, məsələn, qaynar su tökməkdən qabarıb ziyadə azar edər. . Belə qabarı duzlu, ya zəyli suya salanda qabarın içindəki su bu duzlu sudan duru olduğuna… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
duzlandırılmaq — məch. Duzlu hala gətirilmək, duzlu edilmək, duzluluğu artırılmaq … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
duzlandırmaq — f. Duzlu hala salmaq, duzlu etmək … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
duzlanmış — f. sif. 1. Duz vurulmuş, duz səpilmiş. Duzlanmış ət. 2. Saxlamaq üçün duzlu suya qoyulmuş; duzlu. Duzlanmış xiyar, kələm. // Canına duz hopdurulmuş. Duzlanmış dəri … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
məzəli — sif. 1. Dadlı, ləzzətli, tamlı. Məzəli xörək. – Vəsf eylədiyim zövqlə ənharibehiştin; Kövsər məzəli şərbəti reyhanın üçündür. M. Ə. S.. 2. Əyləndirici, könülaçan, gülməli, güldürücü, duzlu. Məzəli söhbətlər. Məzəli z. danışmaq. – Qulaq as, duzlu… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
şor — 1. is. Çürüdülüb süzülmüş ayrandan hazırlanan ağartı (qatı kütlə halında sadə pendir). <Sənəm> pəncərənin qabağında bir süfrə salardı, üstünə çörək, pendir, şor, kərə . . qoyardı. E. Sultanov. <Göyçək> ayranı çürüdüb şor elədi. Ə. Vəl … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
şoran — 1. sif. Duzlu, duz hopmuş. Şoran torpaq. Şoran yerlər. – Un ələnmiş kimi ağımtıl sarı şoran torpağın üzərində təzəcə ceyran izləri aydın görünürdü. M. Rz.. 2. is. Duzlu (duz hopmuş) torpaq. Şoranda heç şey bitməz … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
aşdamax — (Cəbrayıl, Təbriz) gönü duzlu suda aşılamaq. – Göni aşdamışux (Təbriz) … Azərbaycan dilinin dialektoloji lüğəti
